„Tajemny ogród” to książka napisana przez duet pisarski – C.J. Daugherty oraz Carinę Rozenfeld. Ciekawe połączenie, zwłaszcza dla fanów serii „Wybrani” czy „Nocna szkoła”. Przez powieść przelewa się alchemia, która połączyła w przedziwny sposób dwoje młodych ludzi. Jakie będzie to miało konsekwencje?
Sacha to niespełna osiemnastoletni Francuz, nad którego rodziną ciąży klątwa. Oto w dniu swoich osiemnastych urodzin czeka go śmierć. Tak działo się w przypadku każdego pierworodnego, dwanaście pokoleń wstecz. On jest trzynasty i zgodnie z treścią klątwy, ostatni. Tylko jak tu się pogodzić ze śmiercią w tak młodym wieku?
Taylor to siedemnastoletnia Angielka, przeciętna dziewczyna, która chodzi do szkoły, uczy się w domu, mieszka z siostrą i matką. Pewnego dnia, w przypływie wielkiego gniewu, odkrywa, że ma niesamowite zdolności. Jak je wytłumaczyć? I dlaczego ma dawać online korepetycje jakiemuś Francuzowi z języka angielskiego?
Niesamowity zbieg okoliczności zmusza tą dwójkę do współpracy, która będzie ważyła nie tylko na znajomości języka angielskiego Sachy, lecz o życiu i śmierci. Jak się bowiem okazuje, to rodzina Taylor rzuciła tę straszliwą klątwę na rodzinę Sachy. Czy młodzi poradzą sobie z nieuniknioną tragedią? Każde działanie ma swoje konsekwencje, w tym zdjęcie klątwy. Moc Taylor zwana jest bowiem tajemnym ogniem, a historia rodziny jest dość szokująca.
Można by pokusić się o stwierdzenie, że taka fabuła to odgrzewany kotlet. Jednak należy wyraźnie zaznaczyć, że w tej historii jest coś odświeżającego, coś, co sprawia, że chce się czytać i czytać. Na szczęście autorki zapowiedziały co najmniej dwa tomy przygód. I bardzo dobrze, bo pierwszy kończy się zdecydowanie za szybko i w niewyjaśniony sposób.
Książkę czyta się niezwykle szybko. Lekki, barwny język nie przeszkadza, a wręcz pomaga wcielić się w losy bohaterów. Powieść pisana jest w osobie trzeciej, co jest wielkim plusem po całej masie książek fantasy pisanych w osobie pierwszej. Do tego cieszy inna persektywa.
Jak się można domyślać, między bohaterami zakwitnie uczucie, które na szczęście nie jest mocno wyeksponowane, nie przytłacza, nie słodzi. Czasem ma się ochotę na coś więcej, na mocniejszy akcent, jednak autorki nie dają za wygraną i cedzą romans. To pozwala czytelnikowi 
odczuwać niedosyt.
Główni bohaterowie zostali dobrze nakreśleni. Cieszy humorystyczne podejście Sachy do swego położenia. Taylor natomiast jest zdeterminowana i mocno zaangażowana w realizację bardzo trudnego zadania. Wygląda na to, że nadzieja na powodzenie jest silniejsza niż strach przed śmiercią. Wzajemna pomoc także może uczyć czytelnika współdziałania i empatii.
Najnowsze komentarze